In gesprek geweest met het werk met mijn contact persoon zei had een stagere bij zich . Luchte gewoon op toen ik zei van (het ziet er naar uit dat ik niet meer kan komen werken). Van ontslag nemen daar is geen sprake van, maar ik zie het wel beetje als ontslag genomen te hebben bij mijn dagbesteding waar ik vanaf nu niet meer werk. Uit het bestand halen ze mij bij dagbesteding dat mijn gegevens er niet meer in staan. Ze vonden het wel jammer, ja wat denk je, ik ook, maar niks aan te doen.

De tijden dat ik er gewerkt heb bij dagbesteding dat deed ik altijd met plezier, ging er graag naar toe. Vond het dan ook altijd erg als ik niet kon komen werken, en dat ik dan af belde. Collega van het werk waar ik goed mee over weg kon, dat had ik ook nooit gedacht in die tijden dat ik werkte maar wel een gevonden. Regelmatig nog contact al is het dan alleen via sms.

Maar hoe het vroeger was dat was het allang niet meer zo, en naar dat ik ziek geweest ben stond het werk op laag pitje. En daarop kwam ook nog dat het te zwaar voor mij was om ‘ werk weer op te gaan pakken ‘ .  Al ben ik dan toch vorig jaar nog keer naar het werk gegaan, om een middagje te gaan werken om te proberen. Achteraf gezien was het niet z’n goed plan geweest, daar naar niet meer terug geweest.

2020 is toch het jaar dat mijn plekje bij dagbesteding af loopt, en de persoon die dat plekje gegeven heeft aan mij paar jaar terug. Had het werk gebeld. En het werk beld deze persoon weer op iemand van de gemeente,om door te geven dat ik niet meer kom werken. Daar van krijg ik van het werk nog een berichtje over.

Dus nu de knoop dan door geknipt en deze beslissing moeten maken. Viel niet mee maar het geeft nu mij wel meer rust lichaam & geestelijk. Zonnig zie ik het nog steeds in, al ben ik dan werkloos.